Op Mars zijn mensen aliens 52

Inhoudsopgave

Harry moet een tijd lang als een beest hebben geleefd. Dat bleek ook uit zinloze vernielingen in de oostelijke kas. De grote vraag is: hoe heeft hij zich daaraan kunnen ontworstelen? Op de een of andere manier heeft de gedachte aan Marit weer een mens van hem gemaakt. Op een bepaald moment is hij aan zijn project begonnen, en heeft hij zijn dagboek weer opgepakt. Hij heeft zijn situatie onder ogen gezien en vanaf dat moment is hij zijn toekomst gaan plannen. Hij heeft het aangedurfd om de consequenties te trekken uit zijn toestand en er zich zo goed mogelijk aan de kwade situatie aangepast.

Maar tevens heeft hij de opdracht waarmee hij naar Mars is gestuurd naast zich neergelegd. Hij is zich volledig gaan concentreren op zijn werk met de computer, en het onderzoek van Mars is blijven liggen. Misschien was dat wel uit lijfsbehoud. Nu kon hij zich een levende medemens voor ogen stellen, nu had hij nog een band met de mensheid, en daarbuiten, op die kille planeet was hij een Fremdkörper, een indringer, een ongewenst element. Nu ik er zelf ben geweest, kan ik me voorstellen hoe dat was. Mensen op een afstand van lichtminuten, van reismaanden, bieden geen soelaas. Mensen hebben behoefte aan mensen, ook al stellen ze zich op als een kluizenaar. Maar een kluizenaar kan naar wens naar de bewoonde wereld terugkeren. Harry kon dat niet. En als hij zich niet onder de mensen kon begeven, moest hij die mensen dan maar zelf maken.

Als ik naar de opnamen kijk van zijn gesprekken met Marit, is dat wonderwel gelukt. Ik ken Marit niet zo goed, maar op de computer komt ze over als een denkend, voelend, levend mens. En Harry nog meer. Hij weet telkens heel goed duidelijk te maken wat hem beweegt. Bij de computer-Marit is dat meer impliciet. De totale registratie van de gesprekken beslaat honderden megabytes aan transcripties. En het gaat nog door. Harry heeft geprobeerd om de gesprekken ook hoorbaar te maken, met behulp van standaard spraaksoftware. Maar die computerstemmen klinken nogal vlak. Ze missen toch de spanning van de emoties. Ik weet niet of Harry geprobeerd heeft daar nog wat aan te doen, maar als dat zo is, is hij daar niet in geslaagd. Maar als teksten komen de gesprekken heel natuurlijk over.

(wordt vervolgd)