Op Mars zijn mensen aliens 44

Inhoudsopgave

Ik heb het dan wel over "knop omzetten" als ik het heb over mezelf verplaatsen van mijn vleselijke omhulsel naar de computer, maar zo simpel is het natuurlijk niet. Als het al lukt. Voordat de definitieve stap wordt gezet, moet er nog veel gebeuren. Ik moet mezelf onderzoeken en daarbij steeds dieper graven, totdat ik de bodem heb bereikt. Ik denk dat geen mens ooit zover is gegaan met een zelfanalyse. Telkens als ik denk "nu hebben we het wel gehad", moet ik doorgaan, en me afvragen welk feit uit mijn verleden, welk idee dat ik ooit gehad heb, welke emotie die mij heeft bewogen, welk aspect van mijn persoonlijkheid nog niet aan de orde is geweest. En omdat je er nooit zeker van bent dat je ze nu wel allemaal gehad hebt, moet ik doorgaan tot het bittere einde. Pas als langer uitstellen niet meer verantwoord is, pas als nog langer wachten tot de beschreven onoplosbare dilemma's leidt, pas dan kan ik de knop omzetten. En dan nog is er geen enkele zekerheid dat het resultaat is wat het moet zijn.

En dat heeft allemaal zijn uitwerking op mezelf. Want zowel degene die mij in de computer stopt, als degene die uiteindelijk in die computer terecht komt, ben ik zelf. Het is geen neutrale activiteit. Ik ga erdoor veranderen. Iemand die zich zo intensief met zichzelf heeft bezig gehouden is noodzakelijkerwijs iemand anders dan iemand die flierefluitend door het leven gaat. En het is nog maar de vraag of dit een verrijking biedt van mijn leven. Hou ik er niet een gespleten geest aan over, een dualiteit van observeerder en geobserveerde, met een diepe kloof daartussen? Ga ik niet bij alles wat ik bedenk meteen ook bedenken waar het vandaan komt, welk deel van mijn geest er verantwoordelijk voor is? Kan ik überhaupt nog wel tot besluiten komen?

Langzaam voel ik een irritatie opkomen, alsof het over mijn hele lijf begint te jeuken. Waar ben ik mee bezig? Ik zie geen begin en geen einde. Ik weet niet wat te doen. Heeft het überhaupt wel zin? Je kunt er mooi over filosoferen, maar je moet het ook nog doen. Ik heb nog negen maanden de tijd. Korter, als de westkas ook is aangetast. Maar wat is negen maanden? En negen maanden in de tredmolen van een twijfelachtig project, afgesloten door een zelfmoord, wat is dat voor vooruitzicht? Geen tijd meer voor mezelf, of liever, geen tijd meer om iets voor mezelf te doen, alleen nog maar mezelf ontleden, onderdeeltje voor onderdeeltje, totdat er niets meer over is. Werken, werken, werken zonder eind, of met een fataal einde. In gevecht met mezelf. Geen marathonloper die zichzelf ooit zo heeft uitgeput.

(wordt vervolgd)