Karl
Een
ruimtereis maakt je tot een ander mens. En er is niets dat je daarop
kan voorbereiden. Je wordt er dan wel voor getraind, maar tien
maanden lang het besef dat die gesloten deur nog open kan, en dat
daarachter mensen zitten die je kunnen helpen, is toch wat anders dan
het besef dat er achter die deur alleen maar vacuüm heerst, met in
de verste verte niets en niemand. Tien maanden lang hang je
gewichtloos in een blikje in het niets, met niets om je heen en geen
enkele indicatie dat er ooit nog iets zal gebeuren. Geen dag, geen
nacht, geen verandering. Tien maanden lang de zelfde sterren,
speldeprikken in een zwartfluwelen achtergrond, onbereikbaar ver weg.
En verder niets. Twee mensen om mee te praten, dat is je hele wereld.
De aarde doet er niet meer toe. Op een gegeven moment is die niet
meer dan een speldenprik tussen de speldenprikken. Mocht er iets
gebeuren, dan kunnen ze niets voor je doen. Je herkomst heb je
afgeschud, de aarde is alleen nog voor zichzelf van belang. En
eigenlijk heb je ook het recht niet om daar te zijn, in dat zwakke
hulsje, ongelooflijk lang op weg van de ene plek waar je echt je
voeten neer kunt zetten, naar de andere. Pas de laatste paar dagen
zie je je bestemming als iets dat zich aftekent tegen de achtergrond.
Pas dan geloof je dat het mogelijk is om nog ergens aan te komen.
Als
je van een bijna absoluut vacuüm bent gescheiden door een metalen
wand van enkele millimeters dikte, als je bedenkt hoe onleefbaar het
heelal is, hoe onvoorstelbaar leeg, en welke energieën er doorheen
razen, dan realiseer je je dat hier je eigen leven er gewoon niet toe doet. Op aarde
ben je deel van die aarde, en mens met de mensen. Maar in dat
onoverzienbare heelal ben je niemand. Als je ruimteschip hier zou
ontploffen, heeft dat op dat heelal geen enkel effect. Het zal zelfs
niet te horen zijn. Als je je realiseert hoe nietig je feitelijk bent
dan besef je hoe waanzinnig het allemaal is. Misschien
hoef je niet echt gek te zijn, maar het helpt wel bij een reis als
deze. De wereld om je heen is onmenselijk en totaal onverschillig.
Jouw bestaan speelt daarin geen enkele rol. Het enige wat overblijft
om je aanwezigheid te rechtvaardigen is de wereld in je hoofd. Dus
trek je je daarin terug op de momenten dat de leegte je dreigt te
overweldigen. Ik zie het ook bij mijn medereizigers. Je kunt je niet
constant met elkaar bezig houden, dat loopt onvermijdelijk op ruzie
uit. Dus hou je je dan maar met jezelf bezig. Maar dan moet je het
wel met jezelf kunnen uithouden. En dat kan alleen als je afziet van
een realistische kijk op het leven. Je moet dus wel gek zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten